Τo game over στα βιντεοπαιχνίδια σηματοδοτεί συνήθως ένα τεχνικό τέλος: την αποτυχία σε ένα στόχο, την απώλεια «ζωών», την καταναγκαστική επανεκκίνηση. Ωστόσο ,αν ακολουθήσουμε τον Miguel Sicart,ο οποίος θεωρεί ότι τα παιχνίδια είναι ηθικά αντικείμενα,το «game over» δεν είναι μόνο ένας μηχανιστικός τερματισμός, αλλά μπορεί να σηματοδοτεί και την αποτυχία μιας ηθικής πράξης .Η ανακοίνωση διερευνά το πώς το “ηθικό game over”σχετίζεται με τα όρια του σχεδιασμού, μέσα από μια καντιανή οπτική.

Σύμφωνα με τον Sicart (The Ethics of Computer Games, 2009), η ηθικότητα στα παιχνίδια θεμελιώνεται στη δυνατότητα του παίκτη να δρα ως ηθικό υποκείμενο εντός ενός συστήματος κανόνων. Το παιχνίδι προσφέρει ,δηλαδή, ένα «χώρο δράσης» ,όπου οι επιλογές του παίκτη έχουν βαρύτητα - δεν είναι απλώς κινήσεις σε μια σκακιέρα, αλλά πράξεις με νόημα. Επιλογές με νόημα και ευθύνη. Ο Kant, από την άλλη, υποστηρίζει ότι η ηθικότητα θεμελιώνεται στην αυτονομία και στην τήρηση της κατηγορικής προσταγής: πράττω έτσι ώστε η πράξη μου να μπορεί να αναχθεί σε καθολικό νόμο και να αναγνωρίζει τον άλλο πάντα ως σκοπό, ποτέ απλώς ως μέσο( Μεταφυσική των Ηθών,421). Στο πλαίσιο του παιχνιδιού, το κρίσιμο ερώτημα είναι : προσφέρει το παιχνίδι στον παίκτη πραγματική ευθύνη ,δίνει δυνατότητα να πράττει ως αυτόνομο ηθικό υποκείμενο ή τον υποχρεώνει σε προκαθορισμένες μηχανικές λύσεις; Το «ηθικό game over» μπορεί να συμπίπτει με το παραδοσιακό «έχασες» αλλά μπορεί επίσης να σηματοδοτεί τη στιγμή που το ίδιο το παιχνίδι αποτυγχάνει να στηρίξει  την εμπειρία της ηθικής πράξης και αυτονομίας.