Η ενσωμάτωση εκπαιδευτικών ψηφιακών παιχνιδιών στο μάθημα της Ιστορίας δύναται να συνδράμει στην εξισορρόπηση ανάμεσα στην εκπαιδευτική πράξη και στην ψυχαγωγία. Τα εν λόγω εργαλεία με καθοδηγητικό κριτήριο την ανθρωπιστική εκπαίδευση, τη συνεργατική πρακτική και τη βιωματική μάθηση είναι πιθανό να ενισχύσουν την κριτική σκέψη, το μαθητοκεντρικό σύστημα μάθησης και την προσαρμογή της νέας γνώσης στην καθημερινότητα. Οι μαθήτριες και οι μαθητές της σύγχρονης κοινωνίας έχουν γαλουχηθεί στον ψηφιακό τεχνολογικό πολιτισμό και η εν λόγω μέθοδος εκπαίδευσης θα επαναπροσδιορίσει τη θέση της εκπαιδευτικής πρακτικής στα δρώμενα απαλλάσσοντάς την από τη στείρα αποστήθιση και τον παθητισμό. Εντούτοις, τα παιχνίδια με μηχανισμούς προκλήσεων και ανταμοιβών, ίσως να καταστούν εθιστικά συνιστώντας τροχοπέδη στην ανάπτυξη δεξιοτήτων ουσιαστικού προβληματισμού και κατάκτησης γνώσεων με δύο κύρια εκπορευόμενα αποτελέσματα. Αφενός, η αντίληψη των μαθητριών και των μαθητών της πρωτοβάθμιας, κυρίως, εκπαίδευσης περί της πραγματικότητας ενδέχεται να διαστρεβλωθεί και αφετέρου, η εμπειρία μάθησης να υποβαθμιστεί, καταλήγοντας ανιαρή δίχως τη συμβολή σχετικών, επίσης σύγχρονων, διδακτικών μεθόδων, ήτοι, επί παραδείγματι, της διερευνητικής ερμηνευτικής και της διαλογικής μεθόδου διδασκαλίας.